از وب به چاپ

مقدمه:

بزرگترين لذت وب، يافتن دوستان ناديده‌اي است كه گاه ناب‌ترين لذتها را با شما به اشتراك مي‌گذارند.در بين اين دسته از دوستانم، ياري ديرينه اما ساكت و خموش است كه شخصا علاقه ويژه‌اي به شخصيت و منش او دارم. ناصر فرزين‌فر عزيز اگرچه سعي مي‌كند بيشتر فعاليتهايش را بر روی ادبيات و بخصوص داستان كوتاه متمركز كند- وبلاگش: داستان كوتاه– اما پابه‌پاي كاربران حرفه‌اي و گيك، به تازه‌هاي وب نيز علاقه نشان مي‌دهد.او سعي مي‌كند اين وجه از توانايي‌هايش را محدود كند اما نمونه‌هاي بيشماري دال است بر تيزبيني بالاي او در اين زمينه.اين پست دليل ديگري است بر اين ادعا. متن ترجمه شده زير توسط ايشان تهيه و براي انتشار در اختيار اين وبلاگ قرار گرفته است. من به نمايندگي از تمام خوانندگان فهيم اين وبلاگ، از محبت بي‌شائبه ناصر عزيز سپاس و قدرداني مي‌كنم. فعاليتهاي وبي او را مي‌توانيد در اين آدرس دنبال كنيد. متن زير تقديم به شما:

            مجله‌ی Newsweek در شماره‌ی 31 مارس 2008 خود مطلبی با عنوان اصلی «From Web to Print» یا «از وب به چاپ» منتشر کرد. نسخه‌ی انحصاری وبی مقاله با عنوان فرعی «چرخشی در مدل سنتی انتشار مجله» که عنوان گویاتری نیز می‌باشد و دارای توضیحات اندکی بیشتری‌ست، مبنای این ترجمه بوده است. مقاله به قلم Jennifer Ordoñez نوشته شده و درباره‌ی ابتکاری‌ست که شرکتی با نام 8020 در صنعت انتشار مجله در پیش گرفته است. این شرکت که فعلا دو نشریه یکی در زمینه‌ی عکاسی و دیگری در زمینه‌ی سفر و مسافرت منتشر می‌کند و قصد دارد در آینده‌ی نزدیک این تعداد را افزایش دهد، مطالب نشریاتش را از طریق مشارکت صددرصدی خوانندگان نسخه‌ی اینترنتی مجلات بدست می‌آورد.

از وب به چاپ

نشریات شرکت 8020 فقط با مطالب تولید شده توسط خوانندگان آنلاین منتشر می شوند. اما آیا مردم چنین نشریه ای را می خرند؟

Sloan Schang خسته از شغلش، به عنوان برنامه‌ریز شهری برای شهر پرتلند، آرزو داشت که به نویسندگی روی آورد. ولی اینکه چگونه، نمی دانست. با اینحال کارش را کنار گذاشت، خانه‌ اش را فروخت و با پول فروش خانه، مقداری پس‌اندازی که از قبل داشت و کمک دوست‌دخترش، مسافرتی به آسیا، اروپا و قسمت اعظمی از امریکا ترتیب داد. Schang امروز که کمتر از دو سال از آن روز گذشته، سی‌ و دو ساله است و نویسنده ی مسافرتی چنان پرمشغله‌ای شده است که برنامه‌‌ی کاری فشرده‌ای برای نوشتن مطالبی با پرداخت‌های بالا پیش رو دارد. می گوید: «کارها خوب پیش می رود. به هیچ وجه نمی‌خواهم سر کار برنامه‌ریزی شهری برگردم.»

تحول کاری Schang اگر قرار بود یک دهه قبل انجام شود، بسیار مشکل‌تر از امروز بود. اما نویسندگانی که آرزوی انتشار کارهای‌شان را دارند، امروز بیش از همیشه فرصت‌ این کار را دارند. او اعتقاد دارد که جهش کاری‌اش در زمینه‌ی نویسندگی مسافرتی برای انتشاراتی 8020، یک ناشر مجله‌ در سن فرانسسکو، نقطه‌ی عطفی در الگوی کسب و کار سابق است: صفحات کاغذی مجلات او پر است از مطالبی که خوانندگان از طریق وب‌سایت ارسال کرده‌اند.

همه می‌دانند که اینترنت زمینه‌ی شکوفایی بی‌انتهایی برای هنرمندان آماتور و خوره‌های ویکی‌پدیا فراهم کرده. به همین ترتیب کسب و کار سنتی مجلات تغییراتی را متحمل شده است به‌گونه‌ای که در سال‌های اخیر با تغییر ذائقه‌ی خوانندگان از نسخه‌ی کاغذی به نسخه‌ی اینترنتی، عایدی حاصل از تیراژ و تبلیغات روی کاغذ به شدت کاهش یافته است. اما ممکن است که انتشاراتی 8020 راهی برای بهره‌برداری از مزایای حرکت به سمت نسخه‌ی آنلاین پیدا کرده باشد. Halsey Minor که به خاطر تاسیس CNET.com شناخته شده است، در ژوئن 2006 شرکت 8020 را تاسیس کرد که آینده‌اش را به فروش دکه‌ای مجله‌هایی بسته است که مطالبش آنلاین تولید می‌شود. Paul Cloutier مدیر اجرایی 8020 می‌گوید: «مجله‌ها به لحاظ الهام معرکه هستند و وب هم واقعا به لحاظ داده بی‌نظیر است. اما مردم مایلند که به وب تنها در تضاد با مجله‌های کاغذی نگاه کنند. ما مي‌گوییم آنها می‌توانند در کنار هم به تولید مجله‌های بهتر منجر شوند.»

دوره‌ای که تعداد مجلات در دکه‌ها کمتر و کمتر می‌شوند (برخی عناوین جدید با کسادی روبرو بوده‌اند درحالیکه نامهای بزرگی چون House & Garden، Teen People و Elle Girl هم کارشان به تعطیلی کشیده ‌است)، شرکت 8020 دو مجله‌ی جدید منتشر کرده و قصد دارد سال آینده چند نشریه‌ی دیگر را نیز انتشار دهد. اولی، مجله‌ي JPG، یک مجله‌ی هنری دوماهانه‌ی عکاسی است که از طریق عکس‌های گرفته شده با دوربین‌های دیجیتال که خوانندگان ارسال کرده‌اند، تغذیه می شود. دومی، مجله‌ی Everywhere، اواخر سال قبل به روی دکه‌های روزنامه فروشی‌ها آمد. این یکی مجله‌ای مسافرتی‌ست که از آثار ارسالی خوانندگانش برای تعریف کردن داستان‌هایی عجیب درباره‌ی یک مکان خاص استفاده می کند. شماره‌ی دوم مجله که «روح لوس‌آنجلس را می‌جوید» و «مکان‌های تاریخی ترکیه را می‌پیماید» هفته‌ی گذشته در کتاب‌فروشی‌های Barnes & Noble و Borders Books جزو پرفروش‌ترین‌ها بود. درواقع هرکس می توان مطلبی اریجینال برای این دو نشریه بفرستد: عکس برای JPG و متن برای Everywhere از مطالب کوتاه گرفته تا داستان‌های مفصل. به محض آپلود شدن آن مللب یا متن در وب سایت متناظر (jpgmag.com و everywheremag.com)، مراجعه‌کنندگان آن سایت می توانند به اثر ارسالی رای دهند. سپس ویراستارها تصمیم می‌گیرند که از میان محبوب‌ترین آثار، عده‌ای را برای چاپ در نسخه‌ی کاغذی انتخاب کنند. افرادی که اثری از آنها در مجله چاپ شده، سهم‌شان یک صد دلاری بعلاوه‌ی اشتراک رایگان یکساله‌ی مجله می‌باشد که خودش 24.99 دلار می‌ارزد. Cloutier می‌گوید: «ویراستاران ما درواقع بیشتر شبیه کتابدارها عمل می‌کنند تا شبیه استادانی در یک‌ زمینه‌ی خاص. حرکت مطالب از زمان ارسال تا رتبه‌بندی، انتخاب نهایی و چاپ در مجله چنان است که در نهایت بهترین آثار به چاپ کاغذی می‌رسند.»

فقط 14 نفر امور هر دو مجله را اداره می کنند و مطالب هم که رایگان فراهم می شود؛ بنابرین کسب و کار کم خرجی محسوب می باشد و ممکن است رشک هر حسابداری را در صنعت مجله موجب شود.Cloutier می‌گوید با اینکه شرکت هنوز سودآور نیست، می‌تواند با قیمت پشت جلد 5.99 دلار، خرج خود را در دکه‌های روزنامه ‌فروشی دربیاورد. تیراژ نسخه‌ی کاغذی برای JPG حدود 23,000 عدد است و وب سایت مربوطه هم ماهانه حدود 500,000 ویزیتور یونیک دارد. هر شماره‌ی JPG بطور متوسط حدود 20,000 اثر ارسالی پشت سر دارد. ویراستاران انتظار چنین ارقامی را برای Everywhere طی سال آینده دارند. حدود نصف ترافیک وب‌سایت از تبلیغ دهان به دهان مراجعه‌کنندگان حاصل می‌شود – افراد دارای مطلب که دوستان و افراد خانواده‌ی‌شان را به رای دادن به اثرشان تشویق می‌کنند. در ضمن شرکت‌های تبلیغ‌کننده هم می‌توانند اسپانسر بخش‌هایی از مجله باشند. به عنوان مثال شرکت دوربین‌سازی Pentax از بخشی از مجله با نام «On the go: Action shots of active people.» که به زودی به مجله اضافه خواهد شد، پشتیبانی می‌کند. این راهی‌ست برای تعامل تبلیغ‌کنندگان کالاها با مخاطبان‌شان. Cloutier می‌گوید: «ازآنجاکه برای (تبلیغ) گوگل میزان کارایی اهمیت دارد، ما واقعا تلاش می‌کنیم تا تبلیغ‌ها مخطبان بیشتری را به خود جلب کنند و چیزی که فهمیده‌ایم این است که تبلیغ‌کنندگان کالاها نیز دقیقا دنبال چنین چیزی هستند.» او فکر می‌کند مجله‌های بیشتری را می‌توان با همین مدل اقتصادی منتشر کرد؛ مثلا نشریاتی که دربردارنده‌ی موضوعاتی در ارتباط با صنعت مد (fashion) و رشته‌های ورزشی مختلف باشند.

البته اینکه چقدر یک مجله می تواند به مطالب ارزان به دست آمده‌ از کاربران اینترنتی دمدمی مزاج متکی باشد، چندان روشن نیست. Sreenath Sreenivasan، مدیر دپارتمان رسانه‌های جدید در  Columbia University Graduate School of Journalism می‌گوید خیلی از سایت‌های مبتنی بر مشارکت کاربران بعد از اینکه کاربرانش به سایت تازه از راه رسیده و پرسروصدای بعدی پیوسته‌اند، از رونق افتاده‌اند (چه کسی این اواخر در نوشتن مطلبی در dine.com مشارکتی داشته؟) و حفظ کیفیت نیز خود چالش مهم دیگری‌ست. Sreenivasan اعتقاد دارد که با وجود رسانه‌های سنتی که همچنان «در محاصره‌اند»، «هر چیزی که بتواند از تکنولوژی استفاده کرده و کارها را سریع‌تر و ارزان‌تر از بقیه انجام دهد، ارزش بررسی و مطالعه را هم دارد. همه دارند نهایت تلاش‌شان می کنند.»